Na początku pierwszego kwartału 2024 roku zgłosiłam się do programu Women in Agile, aby zostać prelegentką. Szukałam okazji, by podzielić się swoimi przemyśleniami i doświadczeniami w profesjonalnym otoczeniu, a gdy natrafiłam na Women in Agile, wydawało mi się, że to idealna okazja. Program obiecywał wsparcie ze strony innych kobiet z branży oraz możliwość skorzystania z mentoringu w trakcie przygotowań. To zapewnienie wsparcia i obecność społeczności, która wzajemnie się wspiera, było dla mnie dokładnie tym, czego potrzebowałam, zwłaszcza że wystąpienia publiczne były dla mnie nowym wyzwaniem. Wizja posiadania mentorki, która pomoże mi opracować wystąpienie, dopracować pomysły i pokonać ewentualne trudności, dodała mi odwagi, aby zgłosić swoją kandydaturę.
Wybór Tematu
Po rozważeniu kilku możliwych tematów, ostatecznie zdecydowałam się mówić o „Przezwyciężaniu syndromu oszusta”. Ten temat był dla mnie bardzo osobisty, ponieważ od dłuższego czasu zmagałam się z uczuciem zwątpienia w siebie i niewystarczalności w różnych aspektach mojego życia zawodowego. Czułam, że wiele osób w społeczności agile, zwłaszcza kobiety, mogłoby się z tym utożsamić. Wierzyłam, że podzielenie się moją historią i strategiami radzenia sobie z tymi uczuciami nie tylko poruszy publiczność, ale też pomoże mi samodzielnie przetworzyć własne doświadczenia.
Proces Selekcji
Byłam podekscytowana, gdy dowiedziałam się, że zostałam wybrana na prelegentkę na lipcowym wydarzeniu. Niestety, moja radość szybko została przyćmiona przez pewne problemy organizacyjne. Zgodnie z programem, tydzień po ogłoszeniu wyników powinna się ze mną skontaktować mentorka, abyśmy mogły rozpocząć pracę nad moim wystąpieniem. Niestety, tak się nie stało. Czekałam, mając nadzieję, że to tylko drobne opóźnienie, ale kiedy po jakimś czasie nadal nie było odpowiedzi, postanowiłam sama skontaktować się z organizatorami. Po kilku próbach nawiązania kontaktu minęły tygodnie bez żadnej odpowiedzi.
Ostatnia Chwila
W końcu, na 10 dni przed wydarzeniem, zostałam przydzielona do mentorki dzięki wsparciu oddziału Women in Agile Europe. Choć poczułam ulgę, że w końcu mam wsparcie, krótki czas na przygotowania wywołał sporo stresu. Miałam zaledwie tydzień na dopracowanie wystąpienia, a w tym czasie udało mi się zorganizować dwie 30-minutowe sesje z mentorką. Podczas tych spotkań mogłam przećwiczyć swoją mowę, a mentorka udzieliła mi kilku konstruktywnych uwag. Chociaż jej feedback był pomocny, nie mogłam pozbyć się wrażenia, że nie miałam wystarczająco dużo czasu, aby dopracować swoje wystąpienie na takim poziomie, na jakim bym chciała.
Dzień Wydarzenia
W dniu konferencji byłam wdzięczna za ogromne wsparcie ze strony członkiń Women in Agile Europe. Ich otucha pomogła mi złagodzić stres, zwłaszcza że moja mentorka nie mogła być obecna ani dzień przed wydarzeniem, ani w samym dniu konferencji. Zamiast tego, odtworzono krótki film z jej wprowadzeniem, co było miłym gestem, ale nie mogłam pozbyć się wrażenia, że jej fizyczna obecność bardzo by mi pomogła w ostatnich chwilach przed wystąpieniem.
Refleksje
Patrząc na cały proces, uważam, że są pewne obszary, w których program mógłby się poprawić. Przede wszystkim, komunikacja między prelegentkami a ich mentorkami powinna być bardziej terminowa. Kontakt na krótko przed wydarzeniem sprawił, że czułam się nieprzygotowana i dodał niepotrzebnego stresu do i tak już nerwowej sytuacji. Gdybym miała więcej czasu na współpracę z mentorką nad treścią i formą wystąpienia, czułabym się na scenie pewniej i bardziej dopracowana.
Podsumowanie
Mimo trudności, cieszę się, że podjęłam to wyzwanie. Stanąć na scenie i podzielić się swoimi przemyśleniami na temat syndromu oszusta z publicznością, która była pełna zrozumienia i wsparcia, było niesamowicie wzmacniającym doświadczeniem. Przypomniało mi, że chociaż sam proces nie był idealny, społeczność Women in Agile jest naprawdę wyjątkowa. Z całego serca poleciłabym to doświadczenie każdej kobiecie, która chce spróbować swoich sił w wystąpieniach publicznych w bezpiecznym i wspierającym środowisku.
